Ook deze bond had geen materiaal om een training in te richten zoals ik dat graag wilde. Maar dat werd snel geregeld. Er kwamen olympische halters en toebehoren.
Zie de fotos onder o.a.
(Voetbal en Schaatsen).
Het materiaal bleef in de sporthal. De training was vergeleken met wat ik gewend was (b.v. atletiek, volleybal, gewichtheffen) veel meer gericht op schouders en armen. Met dit mannenteam heb ik hard getraind. Zij gaven ook aan dat ze meer (sets.. niet kilos 🙂 wilde kniebuigen dan ik verwachtte dat bij het waterpolo nodig zou zijn.
HET NEDERLANDS VROUWENTEAM
Al snel kwam ik in contact met het vrouwenwaterpolo.
Bondscoach Paul Metz
was op zoek naar een kracht-trainer. Hij bezocht mij thuis nadat de bond aangaf dat er al een trainer in de bond rondliep. Het klikt tussen ons tot op de dag van vandaag uitstekend.
In november 2000 (mannen) respectievelijk januari 2001 (vrouwen) stelde Paul Metz zijn Plan Utopia op, waarin hij de doelstellingen en organisatie t/m 2008 opstelde en waarin bijvoorbeeld de krachtraining een vaste plaats kreeg.
Op de films die Paul gemaakt heeft is te zien hoe het allemaal begon.
Paul heeft een enorme klus verricht in de periode tot 2006. Drie maal per week trainen?! S’morgens om 0.900u (na het eerste jaar om 08.00 vanwege de files) beginnen?!
Minder Trainen op de club?! Allemaal zaken waar een gewenningsperiode voor nodig was. Ik heb zelf meegewerkt aan het bouwen van een mentaliteit die past bij moderne topsport. Het vrouwen waterpolo was maar net Olympisch, (nog) niet zo groot (als b.v. het mannenpolo) en Nederland kende goede voorwaarden om naar de top te groeien. Toch begon het allemaal nogal amateuristisch. Daar staat tegenover dat Paul op alle fronten van aanpakken wist. En ik wist wat de bedoeling was op de werkvloer, ik had immers zelf al e.e.a. gezien als atleet.
Ondertussen trainde ik met het mannenteam en de jeugdteams door. Bij de vrouwen echter draaide ik 2 tot 3 trainingen per week. Zoals gezegd, s’morgens vroeg waarna het team verderop naar het bad ging voor de rest van de training. De meiden kenden nog allerlei verplichtingen, niet in de minste plaats die bij hun clubteams.
Onder deze omstandigheden heeft Paul Metz dit jonge team van niets naar de top 4 gebracht.
TRAINING
Natuurlijk was ik bij de trainingkampen – bijvoorbeeld op Sicilië waar sommige Nederlandse toppers in de Italiaanse competitie speelden (Catania en Palermo zijn grote clubs) zodat daar weer tegen geoefend kon worden. Later was onze ploeg ook gewoon goed tegen de mannenteams daar.
Hier introduceerde Paul ook de Zee-training… bikkelen door de branding en zover de zee op (en neer) dat ik ondertussen alle tijd had om voor iedereen voldoende watermeloenen aan te slepen.
Wat mij ook nog goed bijstaat is dat de polo teams gewoon op campings gaan zitten (ook in Nederland met de jeugd teams deed Paul dit).. als er maar een (goedkoop) bad in de buurt was. Even anders dan de hotels waar ik, in bv hetzelfde Italië, zat met de profteams schaatsen.
BIJ DE FILMS
Het filmmateriaal is duidelijk van het prille begin.
Eén film is de toenmalige promo-film van Paul (met aandachtstrekker aan het eind).
U ziet meiden die nog niet erg belastbaar, zelfs onhandig waren. U ziet meiden die 7 jaar later Olympisch kampioen (2008) werden. (Rianne Guichelaar – Marieke van den Ham – Simone Koot – Meike de Nooy – Yasemin Smit o.a.).
U ziet de Japanse Akiko (Inagaki) die met ons mee trainde.
Dit leidde tot een ruil met Japan, zij kregen onze kracht-training, wij kregen software die Paul graag had.