Het had niet veel gescheeld of het was er nooit meer van gekomen, samen turnen op een Europees titeltournooi. Een jaar geleden zat Lieke, zes minuten jonger dan haar zus, in zak en as. Nadat ze een waslijst aan blessures had overwonnen, dacht ze weer fit te zijn.
Tot haar polsen begonnen op te spelen. Overbelast. Weer een operatie. Weer revalideren. Toen ze haar studie tourisme en management ook nog moest opgeven omdat haar diploma niet aan de kwalificatie-eisen voldeed, was de maat vol. De turnster raakte de weg kwijt. Haar hoofd zat vol met negatieve gedachten. "Ik deed in die tijd helemaal niets, ik was helemaal opgebrand", vertelt Lieke Wevers. "Ik kon mij nergens toe zetten." Nu lachen de meiden erom. "Eigenlijk was het helemaal niet zo grappig", vertelt Lieke, die onmiddellijk uit het dal is opgeklommen.
De twee-eiige tweeling lijkt een beetje op elkaar. Ze hebben dezelfde aanstekelijke lach. Van persoon verwisselen hebben ze nooit gedaan. Al was het een aantrekkelijk idee toen één van de twee haar theorie-examen moest halen en geen zin had om te leren. Voor die truc lijken ze te weinig op elkaar. Sanne draagt een knotje in het haar, Lieke een lange paardestaart en is een halve kop groter. Ze hebben verschillende karakters. Sanne is de rustige die alles onder controle heeft. Lieke is erg perfectionistisch en druk in gedachten.
"Alleen in het turnen zijn we precies hetzelfde", zegt Sanne Wevers, die net als haar zus goed is op balk. Tijdens de periode dat Lieke in het dal zat, ging het met haar zus juist bergopwaarts. Ook Sanne werd in haar carrière veel getroffen door blessures. Ze onderging een operatie aan haar schouder, sprong haar enkels kapot en kreeg vorig jaar last van haar rug.
Het ene moment stond ze er weer, een fractie later lag ze er een seizoen uit. Op de wereldkampioenschappen in Antwerpen afgelopen oktober kwam de turnster voor het eerst sinds lange tijd weer in actie op een groot tournooi. Na één seconde waren haar kanen verkeken. Na een mislukte opsprong waarbij ze naast de balk eindigde kon ze ene finaleplaats vergeten. Weer een teleurstelling. Ze liet het hoofd niet hangen en vocht door. Zoals ze haar zus al zo vaak had zien knokken.
De turnsters steunen elkaar door dik en dun. Komt er één in actie als de ander niet fit is, zit de ander op de tribune. Is er één geblesseerd, biedt de ander een luisterend oor of een opbeurend praatje.
Jaloers zeggen de meiden nooit geweest te zijn op elkaars prestaties. Vroeger was Lieke het grote talent en Sanne de "liefhebber". Toen Sanne in haar jeugd bij het zien van een turnwedstrijd tegen haar moeder zei dat ze ook zo goed wilde worden sloeg haar moeder de schrik om het hart. "Ze wist niet wat ze tegen me moest zeggen", lacht ze. "Niemand dacht dat ik dit ook kon". Toch was het Sanne die haar getalenteerde zus de afgelopen jaren voorbij raasde in prestaties. op het moment dat beide turnsters sinds lange tijd weer fit en happy zijn, krijgt een derde lid van het gezin Wevers een tegenslag te verwerken. vader Vincent Wevers, die zijn dochters sinds hun twaalfde coacht, werd in november vorig jaar aan de kant gezet door hun club BosanTON in Almelo. De coach - thuis heet hij 'papa', in de zaal Vincent - ging daarna aan de slag bij de turnbond. Doordat hun vader, die zijn dochters nu op vrijwillige basis traint, veel van huis is, trainen de meiden nu iets vaker zonder coach. Er is wel vaak een krachttrainer aanwezig.
Dat werkt goed, vertelt Sanne. "We voelen elkaar perfect aan. Ik zie precies hoe Lieke zich voelt." Zo had Lieke eerder deze week last van migraine. Ze wilde koste wat kost de training afmaken. Dat leek haar tweelingzus geen goed idee. Haar advies: doe wat je wel kan doen goed en laat de rest zitten. "Anders wordt het onveilig en ga je jezelf blesseren."
Op de EK kunnen ze elkaar uiteindelijk op de vloer tips geven in plaats van op de tribune.
Daar gaan ze samen turnen zoals ze daar van jongs af aan van dromen.